وداع ژنرال‌ها با دولت/ سرباز به جای فرمانده، تزلزل به جای ثبات +جدول
رویداد۲۴ خبر استعفای ظریف چه حقیقت داشته باشد، چه نداشته باشد، تفاوت نمی‌کند؛ آنچه مهم است اینکه ژنرال‌هایی که روحانی به عنوان نماد ثبات به کابینه فراخوانده بود، یکی یکی در حال فاصله گرفتن از دولت هستند یا نتوانسته‌اند خود را با سیاست جدید دولت تطبیق بدهند.
روزی که حسن روحانی، شگفتی‌ساز ماراتن انتخابات ریاست جمهوری شد و در رقابتی که قرار بود جلیلی و قالیباف رقابت کنند و محسن رضایی تنور را گرم کند، نام حسن روحانی به عنوان برنده اعلام شد، همه می‌دانستند تجربه دولت‌های جنگ و اصلاحات و سازندگی پشت سر روحانی قرار خواهد گرفت.
روحانی هم از این فرصت بهره برد و بهترین مدیران آن دولت‌ها را به کابینه فراخواند و حتی از مدیران میانه روی دولت احمدی‌نژاد هم بهره برد. علی جنتی معاون سیاسی وزیر کشور احمدی نژاد بود و قرار بود وزیر ارشاد باشد. مصطفی پورمحمدی از وزارت مهم کشور به وزارت دادگستری رفت. نعمت زاده، زنگنه، حجتی و در راس آن‌ها جهانگیری از مدیران ارشد دولت‌های سازندگی و اصلاحات در کابینه در مسئولیت‌های حساس قرار گرفتند و چهره اصولگرایی مثل عباس آخوندی، دیپلمات با تجربه‌ای مثل ظریف، تکنوکرات‌هایی همچون نجفی و اقتصاددانی به نام نیلی در کنار دولت روحانی قرار گرفته بودند تا قطار دولت را پیش ببرند.
پنج سال بعد، اما در دی ماه ۹۷، بسیاری از ژنرال‌ها از قطار روحانی پیاده شدند، از آن جماعت ژنرال، اثری نمانده است. داستان پیاده شدن از دولت روحانی البته از همان روز‌های اول شروع شد. زمانی که رضا فرجی دانا زیر فشار اصولگرایانی قرار گرفته بود که از افشای پرونده بورسیه‌های نجومی شاکی بودند و بازگشایی تشکل‌های اصلاح‌طلب را در دانشگاه‌ها تحمل نمی‌کردند. با چند تغییر و سرپرست و وزیر، در نهایت صندلی وزارت به منصور غلامی رسید. کسی که فقط سابقه ریاست یک دانشگاه درجه دو را در کارنامه داشت و بیشتر از آنکه ژنرالی توانمند باشد، سربازی گوش به فرمان بود.
دیگر وزیر روحانی که در میانه راه و در استیضاح اصولگرایان، از قطار تدبیر و امید پیاده شد، علی اصغر فانی بود. او جایگزین محمدعلی نجفی شده بود که مجلس به او رای اعتماد نداده بود. بعد از او، دانش آشتیانی در وزارت آموزش و پرورش قرار گرفت که مدیری توانمند بود. با این حال فروشگاه لباس دختر دانش آشتیانی، دستمایه حملات اصولگرایان در شب انتخابات ریاست جمهوری به حسن روحانی شد.
در دولت بعدی روحانی یک چهره کمتر حاشیه‌ساز را به دولت دعوت کرد و بطحایی به وزارت آموزش و پرورش رفت. چهره‌ای که نه سابقه اصلاح‌طلبی در حد دانش آشتیانی و نجفی داشت و نه سابقه مدیریتی در اندازه فانی!
علی جنتی مرد دیگری بود که از دولت روحانی در ماه‌های آخر آن دولت کنار رفت. حرف و بحث و گمانه درباره وداع جنتی با دولت زیاد بود، اما صندلی خاتمی و مهاجرانی و مسجد جامعی هم به چهره‌های جدیدی سپرده می‌شد که دل اهالی فرهنگ را خالی می‌کرد.
با آغاز به کار دولت دوم روحانی، باز هم چند ژنرال وزارتخانه‌ها را رها کردند. محمود واعظی صندلی خود را به جوان جویای نامی به نام محمدجواد آذری جهرمی داد و محمدرضا نعمت زاده هم صندلی خود را به علی شریعتمداری سپرد.
این پایان ماجرا نبود. نوبخت از سخنگویی دولت کنار رفت تا دولت روحانی تا اینجا حدود شش ماه بدون سخنگو باشد. علی ربیعی هم که با حمایت خانه کارگر به وزارت کار رفته بود، با استیضاح مجلس، خانه‌نشین شد. بعد از ربیعی، نوبت کرباسیان بود که با قیام نمایندگان، از صندلی وزارت برخیزد.
بعد از کرباسیان نوبت عباس آخوندی رسید. وزیری که با وارد کردن هواپیما‌های برجامی، بیشتر از دیگران از میوه توافق هسته‌ای بهره برده بود شاید به خاطر شهرداری و شاید برای ریاست جمهوری و شاید برای مسئولیتی دیگر، از وزارت مسکن و شهرسازی خداحافظی کرد.
در نهایت هم قاضی زاده هاشمی از وزارت بهداشت خداحافظی کرد. مدیر ثروتمند دولت روحانی که در ابتدای کار دل اصولگرایان را برده بود و تیتر یک فارس و تسنیم و تصویر اول صدا و سیما بود، با وزارت بهداشت خداحافظی کرد و به این ترتیب از جمع مدیران ارشدی که روز اول با روحانی آمدند، فقط زنگنه، ظریف و حجتی در راس وزارتخانه‌های خود قرار دارند که همه می‌دانند همین سه نفر چند بار خبر استیضاح و استعفایشان، صفحات رسانه‌ها را پر کرده است.
حالا دولت روحانی که قرار بود نماد ثبات باشد، با طوفان تغییرات در راه است. دو سال و چند ماه دیگر باقی مانده است. از یاران روز نخست، چند نفر در کنار روحانی به خط پایان خواهند رسید؟
