اولین قرنطینه تاریخ در کدام کشور انجام شد؟/ قرنطینه به چه معناست؟
رویداد۲۴ قرنطینه کردن انسان‌ها پیشینه‌ای بسیار طولانی دارد که از زمان شیوع طاعون تا پیشگیری از بیماری جذام ادامه پیدا کرد. این کار گرچه برای جلوگیری از شیوع بیماری‌های خطرناک موثر است، اما یک روی تاریک نیز دارد.
به نقل از «history extra»، گزارش می‌دهد که با گسترش ویروس کرونا (کووید-19) شهر ووهان چین قرنطینه شده و هزاران نفر در خانه‌های خود حبس شده‌اند. حال می‌خواهیم دریابیم چطور قرنطینه باعث افزایش تنش بین مردم، تشویق نژادپرستی و منزوی کردن افراد شد.
الکساندر کینگ‌لیک (Alexander Kinglake) در سفرنامه‌ای که سال 1844 نوشت، بازگو کرد: «طاعون آمده و وحشت از طاعون مردم را از یکدیگر دور کرده.» کینگ‌لیک می‌گوید که خطر این بیماری واگیردار سدی از ترس بین مردم شرق و غرب ساخته است.
بیماری‌های ویروسی از زمان‌های گذشته تهدیدی برای جان مردم جهان بوده و باعث ایجاد ترس و وحشت بین خانواده‌ها و جوامع مختلف شده و مردم را به 2 دسته «پاک» و «آلوده» تقسیم کرده است. تلاش‌هایی برای ریشه‌کن کردن این‌گونه بیماری‌ها صورت گرفته، اما چنان‌که در چین دیدید ویروس کووید-19 موجب شد برخی از این فرصت استفاده کنند و عقاید نژادپرستانه‌شان را ابراز کنند. شاید این بیماری‌ها همان‌طور که جان بشر را می‌گیرد، شرافت افراد را نیز لکه‌دار می‌کند.
اولین قرنطینه تاریخ چه زمانی و در کجا انجام شد؟
جدا کردن افراد سالم از ناسالم در طول تاریخ چندین بار رخ داده است. بدان‌‌سان که در کتاب لاویان (Leviticus) آمده، کشیش‌ها کسانی را که ضایعه پوستی داشتند (احتمالاً به جذام مبتلا بودند) به مدت هفت روز قرنطینه می‌کردند.
اولین قرنطینه برنامه‌ریزی‌شده در قرون وسطی در اروپا رخ داد که نشان از آگاهی درباره بیماری‌ای پنهان داشت. شیوع چندباره طاعون در قرن 14 میلادی مقامات آن زمان را بر آن داشت تا اولین قرنطینه تاریخ را به اجرا درآورند. کشتی‌ها در ونیز ایتالیا در تالابی متوقف می‌شدند و در راگوسا (دوبرونیک کنونی در کرواسی) فرمانی صادر شد که ورود افراد و کالاهایی را که از کشورهای درگیر بیماری به این شهر می‌آمد ممنوع کنند و تنها در صورتی اجازه ورود داشتند که یک ماه در جزیره‌ای مسکونی بمانند تا خورشید و باد بیماریشان را از بین ببرد.
بیشتر بخوانید:شدت شیوع بیماری کرونا ادامه دارد/ اگر شهرهای کانون کرونا قرنطینه نشوند با مشکلات زیادی روبرو می‌شویم
این کار بعدها به 40 روز رسید و واژه قرنطینه (Quarantine) که از واژه ایتالیایی «quaranta» به معنای 40 گرفته شده به همین دلیل انتخاب شد. این عدد نیز از تفکر طرفداران بقراط برآمده که اعتقاد داشتند روز چهلم بیماری به پایان می‌رسد یا شاید اشاره‌ای به جریان پاکسازی روح در زمان حضرت مسیح باشد.
جزیره سانتا ماریا در تالابی در ونیز نخستین مکانی بود که از سال 1423 برای قرنطینه افراد استفاده شد. بیمارستانی که مخصوص بیماران جذامی و طاعونی بود در جزیره کوچکی ساخته شد که به خاطر اسم این بیمارستان، جزیره هم لازارتو وچیو (Lazzaretto Vecchio) نام گرفت.
جان هوارد (John Howard) تصمیم گرفت برای بررسی وضع کسانی که در این جزیره زندگی می‌کنند با گواهی پزشکی قلابی وارد بیمارستان شود. او در کتابی که بعدها منتشر کرد نوشت که وقتی وارد جزیره شد، او را به اتاقی کثیف و پر از حشرات موذی و بدون میز و صندلی و تخت فرستادند. سپس او را به بیمارستان منتقل کردند. او 6 شب روی زمین آجری نم‌دار خوابید و شرایط سختی را تجربه کرد.
آمریکای شمالی نیز در همین اثنا مرکز تب زرد و آبله شد و در اوایل دهه 1700 میلادی کشتی‌هایی را که پرچم زرد داشتند مدتی در بندر نگه می‌داشتند. تاثیر چنین اقداماتی خیلی زود زیر سوال رفت زیرا بیماری تب زرد از طریق پشه‌ها شیوع پیدا کرد.
وقتی وبا در قرن نوزدهم گسترش یافت، به شکل بیماری ترسناکی درآمد و سیلی از مهاجران به کشورهای مختلف سرازیر شد. بیماری همه‌گیری که سال 1832 در بریتانیا ظاهر شد، حتی با وجود ایجاد محدودیت‌هایی برای تردد کشتی‌ها، جان حدود 38 نفر از مسافران را گرفت.
سایه شوم طاعون از سر جهان کنار نرفت و سومین بیماری همه‌گیر در سال 1855 در چین ظهور کرد. این بیماری در قرن بیستم تمام قاره را درگیر کرد.
منشاء این بیماری در چین بود و وقتی اولین چینی بر اثر طاعون در سال 1900 در سان‌فرانسیسکو جان باخت، مقامات دستور دادند که محله چینی‌های این شهر قرنطینه شود. آنها به سفیدپوست‌ها اجازه دادند محله را ترک کنند، اما هیچ فرد چینی‌ای اجازه نداشت از آنجا خارج شود. شیوع تیفوس در دهه 1890 میلادی باعث شد هزار و 200 یهودی روس که با کشتی به آمریکا مهاجرت کرده بودند دستگیر و حبس شوند.
با کنترل بیماری از طریق درمان‌هایی چون واکسن و آنتی‌بیوتیک انجام قرنطینه در قرن بیستم تا حدودی کاهش یافت، اما افراد مبتلا را همچنان ایزوله می‌کردند که گاهی با قوانینی سخت‌گیرانه همراه بود. قرنطینه شیوع بیماری سارس در سال 2003 را محدود کرد، اما دولت چین در همان زمان به ناقلان این بیماری هشدار داد که اگر بخواهند ویروس را پخش کنند، به حبس ابد یا اعدام محکوم خواهند شد.
اکنون نیز باید دید آیا قرنطینه، ویروس کووید-19 را مهار خواهد کرد و می‌توان از پراکنده شدن آن در تمام جهان جلوگیری کرد یا خیر. تاریخ نشان داده که همیشه رابطه‌ای بین پیشگیری از بیماری و محدود کردن آزادی افراد وجود داشته است.
