محمدرضا عارف، نامزدی انتخابات ریاست جمهوری با برند اصلاحات و سکوت!
رویداد۲۴ بیست و پنج روز است که وبسایت امیدنامه به روز نشده است؛ سایتی که قبلا اخبار اصلاح طلبان را با محوریت خبر‌های محمدرضا عارف منتشر می‌کرد، حالا دیگر خبری برای منتتشر کردن ندارد. شاید به این خاطر که دیگر اصلاح طلبی زیر چتر محمدرضا عارف باقی نمانده و شاید به این خاطر که دیگر امیدی نیست که امیدنامه معنایی داشته باشد. در چنین فضایی، بحث نامزدی محمدرضا عارف در انتخابات ریاست جمهوری بار دیگر مطرح شده است. علی صوفی گفته نام عارف به عنوان یکی از گزینه‌ها مطرح است. به این ترتیب می‌توان نام عارف را در میان صد‌ها اسمی که این روز‌ها در میان نامزد‌های اولیه انتخابات قرار دارند اضافه کرد تا عارف هم مثل محسن رضایی و قالیباف، برای چندمین بار قصد نامزدی در انتخابات را داشته باشد.
سال ۸۴ شایعه شد که عارف نامزد انتخابات می‌شود، اما این مطلب در حد همان شایعه باقی ماند. برای انتخابات بعدی، عارف مثل این دوره از ابتدای تابستان بحث نامزدی خود را مطرح کرد، اما وقتی خاتمی گفت نامزد انتخابات می‌شود، عارف را به عنوان رئیس ستاد انتخاباتی خود معرفی کرد و وقتی میرحسین موسوی نامزد انتخابات شد و خاتمی انصراف داد، عارف کاملا به حاشیه رفت.
حوادث سال ۸۸ و حضور عارف و گریه‌های او در نماز جمعه، اعتماد بین او و حاکمیت را بسیار بیشتر کرد و بر اساس همین اعتماد در انتخابات ۹۲ حضور یافت. این‌بار عارف تا شب آخر ماند و گفت جز به خواست خاتمی انصراف نمی‌دهم. خاتمی دستور انصراف داد و عارف رفت تا روحانی جانشین محمود احمدی‌نژاد شود.
سال ۹۶ نیز از عارف به عنوان نامزد در سایه اصلاح طلبان نام برده می‌شد، اما این بار هم مثل ۸۴، این خبر در حد یک ادعا باقی ماند. حالا صوفی که از نزدیکان عارف است، گفته او برنامه جدی برای نامزدی در انتخابات ۱۴۰۰ دارد. اما او تا چه اندازه می‌تواند نامزد مناسبی برای جریان اصلاحات باشد؟
بیشتر بخوانید: استعفای عارف چالش جدید ریاست شورای‌سیاستگذاری اصلاح‌طلبان
برند سکوت محمدرضا عارف
به گزارش رویداد۲۴ محمدرضا عارف از جمله سیاستمدارانی است که معتقد است به جای سرشاخ شدن با قدرتمندان، با لابی و در سکوت خبری برنامه‌های حساسیت‌برانگیز را باید پیگیری کند. زمانی که او را نقد کردند چرا در مجلس صحبتی نمی‌کند، گفته بود او در سکوت و با رایزنی، فعالیت می‌کند و نیازی به نطق و تذکر نیست. منتقدانش گفته بودند اگر قرار است عارف از کانال مجلس فعالیت‌هایش را پیش نبرد، چه نیازی داشت برای نمایندگی ثبت نام کند و نماینده مجلس شود.
البته برخی نزدیکان او می‌گویند صد‌ها دانشجوی ستاره‌دار در این چهار سال به عارف مراجعه کردند و رئیس فراکسیون امید مشکلات آن‌ها را پیگیری کرد. بعضی دانشجویان سیاسی نیز این ادعا را تایید می‌کنند و معتقدند عارف در انجام این کارها دنبال بولد کردن نام خود نبوده است. مجموعه این رفتار‌ها باعث شده تا سکوت کردن تبدیل به مشخصه و نماد محمدرضا عارف شود. این برند مناسبی برای یک سیاستمدار نیست که دست‌کم در مناظره‌های انتخاباتی نیاز به حاضر جوابی دارد.
محمدرضا عارف زمانی که سال ۹۲ به دستور خاتمی از انتخابات کنار کشید، از عرصه سیاسی قهر کرد. بعد از مدتی که دوباره به سیاست برگشت، کابینه روحانی چیده شده بود و هیچ صندلی‌ای برای عارف باقی نمانده بود. او شورای عالی سیاستگذاری اصلاح طلبان را برای انتخابات مجلس سازماندهی کرد. این بار رای اول تهران را آورد، اما وقتی برای ریاست مجلس از اصولگرایان و میانه‌رو‌ها به رهبری لاریجانی شکست خورد، باز هم به همان تنظیمات کارخانه برگشت و قهر کرد و گوشه‌نشین شد. بعد از انتخابات مجلس هم وقتی دید محبوبیتی برای نشستن در صندلی ریاست جمهوری در جمع اعضای شورای عالی ندارد، ماجرا تغییر کرد و جلسات شورا هم کنسل شد. این سیاست قهر‌های فصلی، ویژگی یک سیاستمدار توانمند نیست و نقاط ضعف او را بیش از پیش به رخ می‌کشد!
رفقای تحصیلکرده و برند اصلاحات!
با همه این نقدها، عارف دو ویژگی دارد که او را به انتخابات امیدوار می‌کند؛ اول اینکه عارف سال ۹۲ هرگز از روحانی حمایت نکرد. او می‌تواند مدعی شود که اصلاح‌طلبان در سال ۹۲ فداکاری کردند که تندرو‌ها روی کار نیایند. این ادعا درست است گرچه مخالفان او معتقدند عارف در مجلس نشان داد چیزی در چنته ندارد!
ویژگی دیگر عارف این است که جمعی از نخبگان دانشگاه شریف و چند دانشگاه بزرگ دیگر در تیم اصلی او حضور دارند؛ تیمی که برخلاف اطرافیان سعید جلیلی، قالیباف یا روحانی، سیاستمدار نیستند، اما سواد بالا و کلاس رفتاری متفاوتی دارند که می‌تواند در راه اندازی یک کمپین انتخاباتی به کار بیاید.
نام عارف در چنین شرایطی به عنوان یکی از کاندیداهای انتخابات ریاست جمهوری ۱۴۰۰ مطرح است؛ این در حالی است که او با اما و اگرهای زیادی روبروست؛ اقبال اصلاح طلبان به کمترین حد خود رسیده است و وضعیت به گونه‌ای است که بدنه اصلاحات تمایلی به حضور در انتخابات ندارند و اگر هم قرار به حضور باشد، سخت بتوان پذیرفت که این انتخاب «مرد سکوت» باشد.
