نگاه توسعه محورانه پایدار با پیوست‌های انسان مدار
این روز‌ها که خنکای نسیم، گونه هایمان را می‌نوازد و عطر گل‌های بهاری مشام‌ها را پر کرده و شهر عرصه هنرنمایی طبیعت دلنواز شده از یاد نبریم که تا همین چندی پیش در روز‌های سرد زمستانی غول آلودگی، نفس در سینه هایمان تنگ و روزگار را برایمان تیره و تار کرده بود.
یادداشت از رضا رییسی-روزنامه نگار- معضلات زیست محیطی و چالش‌های زیست شهروندی در ابر شهر تهران نه امروز و دیروز که به گواه رسانه‌ها از سال ۱۳۵۲ و بنابر اعلام دولت وقت به حداکثر ظرفیت رسیده و با جمعیت ۳ میلیون نفری آن روز‌ها از درجه اشباع گذشته بود.
البته که قطار توسعه نامتوازن در همه این سال‌ها لحظه‌ای از نفس باز نایستاد و سازه‌های نا موزون و ابنیه‌های پر شکوه و آسمان خراش‌ها در سر تا سر شهر ریشه دوانده و بواسطه همین ساخت و سازها، دست درازی به حریم عمومی نه یک رذیلت که فضیلت و مایه فخر قاطبه مدیران شهری شد
بی عنایت به آنکه شهر نه یک پیکره بی روح خشت و گلی و سیمانی که محل و مامن آرامش و زیست شهروندانی است که بواسطه توسعه سخت افزاری به سمت پایتخت رویایی، بار و بنه بسته و از جای جای ایران به قصد تحقق رویا‌ها به سمت کلان شهر آرمیده در کنار دماوند آمدند.
شهر به یکباره و طی چند دهه، پذیرایی میلیون‌ها انسانی شد که مانند مردمان در جای جای پهنه گیتی، علاوه بر خواست و مطالبات مرسوم و معمول رو به تزاید در عرصه زیست شهروندی با خود مشکلات و مسائل فراوانی را به شهر آورده و اینجا بود که نقش و جایگاه کرامت انسانی در نگرش سیستمی به مقوله مدیریت شهری اهمیت یافت.
شهروند کهنسالی که برای تردد در شهر، هوایی برای تنفس می‌خواهد، کودکی که برای اوقات فراغت مامن و محیطی آرام و چشم نواز طلب می‌کند، نوجوانی که برای همزیستی در کنار هم نسلان محیطی ایمن و امن آرزومند است، جوانی که محیطی نشاط مدارانه را برای گذر از چالش‌های پیرامونی خواستار است، میانسالی که می‌خواهد لختی آرامش و سکون را تجربه کند، معلول و کم توانی که برای گذران حداقل‌های زندگی بستری هموار می‌خواهد و…
مدیریت شهری عطف به وظایف ساختاری و گزاره‌های تحمیلی و انباشت مطالبات برآمده از سیل مهاجرت و عدم توجه به گسترش بی قواره و فیزیک محورانه شهر در طول چند دهه اخیر با چالش‌های جدی و زیرساختی روبرو بوده و عطف به ضرورت‌های گریز ناپذیر در برهه ۴ سال اخیر، نگاه توسعه محورانه پایدار با پیوست‌های انسان مدار را به عنوان سرلوحه برنامه‌های تقنینی و اجرایی خود برگزید و ریل گذاری کلان حوزه مدیریت شهری برای اولین بار در تاریخ مدیریت شهری دچار دگرگونی و تغییرات بنیادین شد.
البته که تا نگرش‌ها و اولویت سنجی‌ها در افکار عمومی دچار تغییر و تحول شده و طعم تغییرات محسوس؛ ملموس شود و تا ساختار بدنه مدیریت شهری بتدریج و گام به گام در این مسیر کانالیزه گردد و تا آنجا که سد مزاحمت‌های بی امان منفعت طلبان و شهر فروشان سودجو و بعضا فساد طلب شکسته شود، راهی سخت و پر فراز و نشیب تا نقطه آرمانی و نهایی داریم.
اما نکته مهم آنست که حرکت آغاز و ریل گذاری شروع شده است و مردم در سال ۹۶ با رای و نظر خود، سنگ بنای این مسیر را محکم و مستقر ساختند، البته که چالش‌ها و نقاط ضعف هم در این نگرش و ساختار تازه بنا شده کم نبوده، اما روح کلی و تلاش مستمر پیامدی نباید نادیده گرفته شود، نباید اسیر بازی‌های روانی و جوسازی‌های تبلیغاتی تریبون داران پر زر و زور که منافعشان در این میان در خطر افتاده، شد
یادمان نرود که در سال ۹۶ چه تفکر و ایده آلی را برای مدیریت شهری برگزیدیم، ما اگر رشد نامتوازن و بد قواره عمرانی بی توجه به پیوست‌های انسان محورانه، کرامت مدارانه و فرهنگی نگرانه را می‌خواستیم پس چه نیازی به تغییر و تَکرار بود؟ البته که باید در نگاهی متوازن با دمیدن خونی تازه بر این پیکره، جانی دوباره بر این کالبد ببخشیم که رسم اصلاح رسم ناامیدی و انفعال و خمودی نیست
البته که قطار توسعه نامتوازن در همه این سال‌ها لحظه‌ای از نفس باز نایستاد و سازه‌های نا موزون و ابنیه‌های پر شکوه و آسمان خراش‌ها در سر تا سر شهر ریشه دوانده و بواسطه همین ساخت و سازها، دست درازی به حریم عمومی نه یک رذیلت که فضیلت و مایه فخر قاطبه مدیران شهری شد
بی عنایت به آنکه شهر نه یک پیکره بی روح خشت و گلی و سیمانی که محل و مامن آرامش و زیست شهروندانی است که بواسطه توسعه سخت افزاری به سمت پایتخت رویایی، بار و بنه بسته و از جای جای ایران به قصد تحقق رویا‌ها به سمت کلان شهر آرمیده در کنار دماوند آمدند.
شهر به یکباره و طی چند دهه، پذیرایی میلیون‌ها انسانی شد که مانند مردمان در جای جای پهنه گیتی، علاوه بر خواست و مطالبات مرسوم و معمول رو به تزاید در عرصه زیست شهروندی با خود مشکلات و مسائل فراوانی را به شهر آورده و اینجا بود که نقش و جایگاه کرامت انسانی در نگرش سیستمی به مقوله مدیریت شهری اهمیت یافت.
شهروند کهنسالی که برای تردد در شهر، هوایی برای تنفس می‌خواهد، کودکی که برای اوقات فراغت مامن و محیطی آرام و چشم نواز طلب می‌کند، نوجوانی که برای همزیستی در کنار هم نسلان محیطی ایمن و امن آرزومند است، جوانی که محیطی نشاط مدارانه را برای گذر از چالش‌های پیرامونی خواستار است، میانسالی که می‌خواهد لختی آرامش و سکون را تجربه کند، معلول و کم توانی که برای گذران حداقل‌های زندگی بستری هموار می‌خواهد و…
مدیریت شهری عطف به وظایف ساختاری و گزاره‌های تحمیلی و انباشت مطالبات برآمده از سیل مهاجرت و عدم توجه به گسترش بی قواره و فیزیک محورانه شهر در طول چند دهه اخیر با چالش‌های جدی و زیرساختی روبرو بوده و عطف به ضرورت‌های گریز ناپذیر در برهه ۴ سال اخیر، نگاه توسعه محورانه پایدار با پیوست‌های انسان مدار را به عنوان سرلوحه برنامه‌های تقنینی و اجرایی خود برگزید و ریل گذاری کلان حوزه مدیریت شهری برای اولین بار در تاریخ مدیریت شهری دچار دگرگونی و تغییرات بنیادین شد.
البته که تا نگرش‌ها و اولویت سنجی‌ها در افکار عمومی دچار تغییر و تحول شده و طعم تغییرات محسوس؛ ملموس شود و تا ساختار بدنه مدیریت شهری بتدریج و گام به گام در این مسیر کانالیزه گردد و تا آنجا که سد مزاحمت‌های بی امان منفعت طلبان و شهر فروشان سودجو و بعضا فساد طلب شکسته شود، راهی سخت و پر فراز و نشیب تا نقطه آرمانی و نهایی داریم.
اما نکته مهم آنست که حرکت آغاز و ریل گذاری شروع شده است و مردم در سال ۹۶ با رای و نظر خود، سنگ بنای این مسیر را محکم و مستقر ساختند، البته که چالش‌ها و نقاط ضعف هم در این نگرش و ساختار تازه بنا شده کم نبوده، اما روح کلی و تلاش مستمر پیامدی نباید نادیده گرفته شود، نباید اسیر بازی‌های روانی و جوسازی‌های تبلیغاتی تریبون داران پر زر و زور که منافعشان در این میان در خطر افتاده، شد
یادمان نرود که در سال ۹۶ چه تفکر و ایده آلی را برای مدیریت شهری برگزیدیم، ما اگر رشد نامتوازن و بد قواره عمرانی بی توجه به پیوست‌های انسان محورانه، کرامت مدارانه و فرهنگی نگرانه را می‌خواستیم پس چه نیازی به تغییر و تَکرار بود؟ البته که باید در نگاهی متوازن با دمیدن خونی تازه بر این پیکره، جانی دوباره بر این کالبد ببخشیم که رسم اصلاح رسم ناامیدی و انفعال و خمودی نیست
