عکاسی فرا واقع‌گرا

رویداد‌۲۴ عکاسی فراواقع گرایانه (سورئال) ژانر خاصی از عکاسی است که ما را از تفکرات بیهوده باز میدارد و برای چند لحظه نگاه ما را به خود خیره می‌کند.
عکس‌های این ژانر موجب میشوند افکار، ذهن ها، همه و همه آزادانه به پرواز درآیند. مهمتر اینکه، مارا مجبور می‌کنند؛ چیز‌هایی را احساس کنیم و یا به یاد بیاوریم که منحصر به فرد اند؛ چیز‌هایی که احتمالا عکاس هم نمی‌داند. در این آثار هنری خیال انگیز است که ما بازتابی از خودمان را کشف می‌کنیم، الهامات جدیدی می‌یابیم و در دنیایی غوطه ور میشویم که مارا با روش‌های غیر منتظره ای، دگرگون می‌سازد.

زمانی که این نوع عکاسی هنوز شکل نگرفته بود؛ سبک دادائیسم آرام آرام طرفداران خودش را از دست می‌داد؛ آن‌ها پس دیدن این رویداد بلافاصله به دور آندره برتون که خود نیز رمانی از دادائیست‌ها پیروی میکرد، گردهم آمدند و طرحی نو و مکتبی جدید را پی ریزی کردند.

این نوع شیوه در سال ۱۹۲۲ به صورت رسمی از کشور فرانسه آغاز گردید و مقلید آن نام این فرقه را فراواقع گرایی یا سورئالیسم نامیدند. بازتاب این مکتب باعث خیلی از مشکلات و نابسامانی‌ها قرن بیستم به حساب می‌آید.

تکنیک بازتولید مکانیسم رویا؛ تئوری تداعی آزاد را معرفی می‌کند. در تداعی آزاد فرد بدون هیچ دخالت و سانسوری که در ضمیر خود آگاهش و بدون اینکه کمی فکر کند، هرچه به ذهنش می‌رسد را بیان میکند. مقلدین این نوع مکتب معتقد بودند که باید به خلق یک نوع اثر هنری بپردازند که از قید و بند خودآگاهی آزاد باشد و چیزی فراتر از واقعیت جهان پیرامون خود را خلق کند.

در اصل آن‌ها تنها با الهام گرفتن از آثار ژرژیو دو چیریکو، که به رای آرا به عنوان بنیانگذار زیبایی شناسی این مکتب شاخته شده بود را به عنوان تاثیر گذارترین ضمیر خودگاه و دخالت اراده در خلق آثار هنری میدانند.

آقای مکس ارنست عکاسی بود که از تکنیک‌هایی همانند فروتاژ و کولاژ استفاده میکرد، از آثار او میتوان طرح‌های اوتوماتیک آندره مانسون و ریوگراف‌های (تصاویر اشعه ای) من ری، اشاره کرد. پس از او میرو، ماگریت و دالی با همکاری یکدیگر توانستند تنها با قرار دادن المان‌های ناهماهنگ، موفق به خلق تصاویر رویا شوند.
در گزارش تصویری امروز عکاسی در جهانی فراتر از واقعیت را ببینید.