طرح جامع ورزش در محاق

وقتی ورزش کشور را با شرایطی که در 40 سال گذشته داشته مقایسه می کنیم، می بینیم که قهرمانان ما در ورزش های انفرادی بهتر از امروز بودند. یک مطالعه تطبیقی بین ایران و دیگر کشورهای همسطح ما نشان می دهد که نه تنها پیشرفت نداشتیم که حتی پسرفت هم کرده ایم. وقتی در دهه های گذشته یک فرد غیرمرتبط، سکان مدیریت قسمتی از ورزش کشور را به دست می گرفت، بسیاری از این موضوع تعجب می کردند ولی امروز برعکس است و اگر کسی از بدنه ورزش، مدیریت حوزه ای از رشته های مختلف را به دست گیرد جای تعجب دارد. مدیران غیرورزشی از آنجایی که به چم و خم کار آشنا نیستند، ساختارها را تغییر می دهند و ورزش کشور را در دست اندازها می اندازند. وقتی سازمان تربیت بدنی به وزارت ورزش و جوانان تبدیل شد انتظار جامعه ورزش بالا رفت و این اهالی تصور می کردند با این تغییر چارت از قدرت بیشتری برخوردار می شوند که متاسفانه امروز شاهد این قدرت و صلابت نیستیم. روزگاری در همین کشور عده زیادی از متخصصین ورزشی گرد هم آمدند و طرح جامع ورزش کشور را تدوین کردند ولی هیچگاه این زحمت دراز مدت به مرحله اجرا نرسید و همیشه در همان حد تئوری باقی ماند. البته هر طرحی پس از اجرا شدن، نقاط ضعف و قوت خود را نشان می دهد ولی باید گفت کاش این طرح به مرحله اجرا می رسید زیرا تدوین کنندگان این طرح افرادی بودند که زندگی خود را در ورزش این مملکت خرج کرده بودند. با تغییر دولت و روی کار آمدن دکتر سجادی در یکی از بالاترین سطوح وزارتخانه، پیش بینی می شد این طرح که خود ایشان روزگاری از حامیان آن بود اجرا شود که متاسفانه این اتفاق نیافتاد. امروز متخصصین ورزشی ما در راس کار نیستند، امروز وضعیت تغذیه ورزشکاران و امکانات سخت افزاری در یکی از بدترین شرایط خود قرار دارد و آمار و ارقام ناامیدکننده ای از میزان فضای ورزشی در جای جای کشور به گوش می رسد. در این سال ها اگر والیبال در آسیا و جهان افتخاراتی کسب کرد به خاطر مدیریت صحیح و با درایت افراد ورزشی مثل یزدانی خرم و داورزنی بود. کسانی که از دل ورزش کشور برخاستند و با مدیریت توام با مشورت، الگویی شایسته را برای دیگر رشته ها بجا گذاشتند. در اکثر رشته های ورزشی با مشکل پراکندگی متخصصین مواجه هستیم. وقتی حرف از پیشنهاد می شود همه روی به انتقاد می آورند و با مخالفت با نظرات یکدیگر کار را صد درجه سخت و پیچیده تر می کنند. برای پیشرفت همه جانبه ورزش کشور نیازمند به تشکیل آکادمی تربیت بدنی و تربیت مربی در رشته ها و سطوح مختلف هستیم. ما در ورزش باید به دنبال خودکفایی باشیم و نمی توانیم مرتب از بخش خصوصی تقاضای کمک کنیم. باید امکان رشد و توسعه در زمینه داوری و مربی گری را هموار کنیم. باید این فرصت را در اختیار داوران و مربیان بگذاریم که اگر شایسته هستند بصورت جهشی و ضربتی راه پیشرفت را ادامه دهند. امروز باید فضایی را برای کسب تجربه ورزشکاران در عرصه های مختلف بین المللی ایجاد کنیم. هیچ وقت نباید از نتیجه نگرفتن و شکست در مقابل حریفان بترسیم. عدم اعزام تیم های ورزشی به دلیل شانس کافی نداشتن برای موفقیت، نگرشی صد در صد اشتباه است که امیدوارم با شجاعت روسای فدراسیون ها این تفکر از ورزش کشور پاک شود.

*پیشکسوت بسکتبال
منبع: دوهفته نامه آیت ماندگار